[ Pobierz całość w formacie PDF ]
okultyści sprawdziliby się jako budowniczowie labiryntów. Główne zasady magii
ceremonialnej tak długo sprowadzano do klasyfikowanych w nieskończoność okruchów
scholastycznego mistycyzmu, iż rzekomi czarownicy stają się ofiarami sztuki błądzenia, którą
sami powinni stosować! Można użyć analogicznego przykładu ze studentem psychologii
stosowanej, który mimo tego, że zna odpowiedzi na wszystkie pytania, nie potrafi znalezć
sobie przyjaciół.
Cóż za pożytek ze studiowania nieprawdy - chyba że wszyscy wierzą w tę nieprawdę.
Wielu, oczywiście, WIERZY w nieprawdę, ale wciąż żyje w zgodzie z prawami natury. I na
tym właśnie opiera się satanistyczna magia. To jest elementarz - najważniejsze dzieło o magii
materialistycznej. To satanistyczny Przewodnik McGuffeya.
Belial znaczy "bez pana" i symbolizuje prawdziwą niezależność, samowystarczalność
i osobiste osiągnięcia. Belial reprezentuje żywioł ziemi i w ten sam sposób traktowana będzie
magia mocno stojąca obiema nogami na ziemi - realna, silna magiczna praktyka, a nie
mistyczne banały pozbawione obiektywnego sensu. Nie szukaj dalej. W tym tkwi sedno!
TEORIA I PRAKTYKA MAGII SZATANA
(OKREZLENIE I CEL)
Używana w tej książce definicja magii brzmi następująco: "Zmiana sytuacji lub wydarzeń
zgodnie z własną wolą, której dokonanie przy zastosowaniu ogólnie przyjętych metod byłoby
niemożliwe". Należy przyznać, że pozostawia to szerokie pole do indywidualnej interpretacji.
Niektórzy powiedzą, że te instrukcje i procedury są niczym innym jak psychologią stosowaną
lub naukowym faktem określonym za pomocą "magicznej" terminologii - dopóki nie dojdą do
tego fragmentu tekstu, który mówi: "oparte na nie znanych nauce odkryciach". Z tego też
powodu nie próbowano podjąć prób ograniczania się do ustalonej nomenklatury
w znajdowaniu wyjaśnień. Magii nigdy nie jest się w stanie wyjaśnić w całkowicie naukowy
sposób, jednakże nauka zawsze była, przy tej lub innej okazji, uważana za magię.
Nie ma żadnej różnicy pomiędzy "białą" a "czarną" magią, nie licząc
drobnomieszczańskiej hipokryzji, sprawiedliwości kierowanej poczuciem winy, a także
samooszukiwania się "białych" magów. W klasycznej religijnej tradycji "biała" magia
stosowana jest do altruistycznych, szlachetnych i "dobrych" celów, podczas gdy "czarną"
magię wykorzystuje się do wyniesienia samego siebie, zwiększenia osobistej mocy i do
"złych" celów. Nikt na świecie nigdy nie zajmował się studiami okultystycznymi, metafizyką,
jogą lub jakąkolwiek inną koncepcją "białego światła", nie mając na celu zadowolenia
własnego ego i osiągnięcia osobistej mocy. Tak to już wygląda, że niektórzy ludzie lubią
nosić włosiennice, a inni wolą aksamit lub jedwab. Co daje przyjemność jednym, może być
przykre dla innych i tak samo jest z "dobrem" i "złem". Każdy praktykujący czary żywi
przeświadczenie, że robi rzeczy "właściwe".
Magia dzieli się na dwie kategorie: rytualną lub ceremonialną i nie rytualną lub
manipulacyjną. Magia rytualna składa się z odprawienia formalnej ceremonii, która
przynajmniej w części odbywa się w miejscu przeznaczonym do takich celów i w
odpowiednim czasie. Główne jej zadanie polega na wyizolowaniu adrenaliny i emocjonalnie
pobudzanych energii, które w normalnych warunkach uległyby rozproszeniu, i zamianie tego
w dynamicznie przekazywaną siłę. To akt czysto emocjonalny, a nie intelektualny.
Jakakolwiek intelektualna aktywność musi mieć miejsce przed ceremonią, nie zaś w trakcie
jej trwania. Ten typ magii nazywany jest często "MAGI wyższą".
Magia nie rytualna lub manipulacyjna, zwana czasami "MAGI NI%7łSZ", polega na
pomysłowym zastosowaniu różnych przedmiotów i spowodowaniu sytuacji, które mogą
sprawić, że coś "zgodnie z wolą ulegnie zmianie". W dawnych czasach nazwano by to
"zauroczeniem," "czarem" lub "diabelskim okiem".
Większość ofiar w procesach czarownic nie była czarownicami. Często ofiary okazały się
ekscentrycznymi, starymi, nieprzystosowanymi społecznie kobietami. Inne były wyjątkowo
atrakcyjnymi niewiastami, które zawróciły w głowach panującym, po czym pozostawały
nieczułe na ich zaloty. Prawdziwe czarownice rzadko tracono lub nawet stawiano przed
sądem, ponieważ były biegłe w sztuce rzucania uroków i potrafiły oczarować mężczyzn, aby
w ten sposób uratować własne życie. Większość autentycznych czarownic sypiała
z inkwizytorami. Tak zrodziło się słowo "oczarowanie." Pierwotnie "oczarowanie" oznaczało
"czary".
Najważniejszą cechą współczesnej czarownicy jest jej zdolność do uczynienia się
pociągającą lub umiejętność wykorzystania oczarowania. Słowo "zauroczenie" ma podobne
okultystyczne pochodzenie. Zauroczenie było określeniem diabelskiego oka.
Podporządkowanie sobie czyjegoś wzroku, innymi słowy, zauroczenie kogoś, oznaczało
rzucenie na niego uroku za pomocą diabelskiego oka. Dlatego też jeśli kobieta miała zdolność
zauroczenia mężczyzn, uznawano ją za czarownicę.
Nauka skutecznego wykorzystywania potęgi SPOJRZENIA jest integralną częścią
treningu czarownicy lub czarownika. Aby kimś manipulować, musisz najpierw przyciągnąć
i utrzymać jego uwagę. Można tego dokonać poprzez zastosowanie jednej z trzech metod:
seksu, uczucia lub niezwykłego wyglądu, lub też jakiejkolwiek ich kombinacji. Czarownica
winna uczciwie się zdecydować, do której kategorii w sposób najbardziej naturalny pasuje.
Pierwsza kategoria, seks, jest oczywista. Jeżeli kobieta uważa się za atrakcyjną lub
pociągającą seksualnie, powinna robić wszystko, co w jej mocy, aby być jak najbardziej
ponętną i używać seksu jako swojego najpotężniejszego narzędzia. Gdy przyciągnie uwagę
mężczyzny za pomocy swojego seksapilu, będzie w stanie dowolnie nim manipulować. Drugą
kategorię stanowi uczucie. Kategoria ta z reguły obejmuje kobiety starsze. Należy do nich typ
czarownicy zwanej inaczej "babą-jagą", która może mieszkać w małym wiejskim domku,
ludzie zaś postrzegają ją jako osobę nieco ekscentryczną. Dzieci są zwykle oczarowane
niezwykłą baśniowością podobnej czarownicy, a młodzi dorośli cenią ją za jej mądre rady.
Tylko dzieci dzięki swojej niewinności mogą rozpoznać jej magiczną moc. Dopasowując
się do wizerunku słodkiej, małej, starszej babci z sąsiedztwa może ona wykorzystać sztukę
wprowadzenia w błąd, aby osiągnąć swoje cele. Trzecia kategoria to niezwykły wygląd.
Chodzi tu o kobiety, o dziwnej lub przerażającej aparycji. Spożytkowując swój niezwykły
wygląd umie taka czarownica manipulować ludzmi po prostu dlatego, że będą się obawiać
konsekwencji niespełnienia rzeczy, o które poprosi.
Wiele kobiet zaliczyć można do więcej niż jednej z tych trzech kategorii. Na przykład
młoda dziewczyna, która ma świeży i niewinny wygląd, a jednocześnie jest bardzo seksowna,
łączy w sobie elementy uczucia i seksu. Lub kobieta typu femme fatale, która jednoczy
w sobie seksapil i swoisty demonizm, wykorzystuje seks i zadziwienie. Po oszacowaniu
swoich cech każda czarownica musi zadecydować, do której kategorii lub do jakiej ich
kombinacji należy, aby następnie wykorzystywać to we właściwy sposób.
Mężczyzna pragnący być dobrym czarownikiem również musi stwierdzić, do jakiej
kategorii należy. Przystojnego lub seksualnie pociągającego mężczyznę przypisze się
oczywiście do pierwszej kategorii, czyli seksu. Do drugiej kategorii, uczuciowej, zaliczać się
będzie starszy mężczyzna o wyglądzie przypominającym elfa lub leśnego czarodzieja. Słodki
starszy dziadziuś (faktycznie często wstrętny staruch) również znajdzie się wśród osób
[ Pobierz całość w formacie PDF ]