[ Pobierz całość w formacie PDF ]
miliarderem. Ma pan możliwości.
Z zakłopotaniem uświadomił sobie, że ona ma rację.
Rzeczywiście miał możliwości, gdyby chciał pomyśleć
w sposób kreatywny, a najwyrazniej Audrey właśnie tak
myślała. Bezwzględnie zdeptał nagłą ochotę, by
wyciągnąć rękę i dotknąć tej niesamowitej kobiety.
Ty nie miałaś opcji. Sześć lat temu.
Nie miałam. Stary ból zapłonął w jej oczach,
a potem zgasł równie szybko. Ale zrobiłam, co
mogłam, dla Toby ego.
Spisałaś się wspaniale.
Toby ego też pan inwigilował? Pokręciła głową.
Na pewno.
Zdobycie stypendium MIT to niemały sukces.
Częściowego stypendium.
Tak.
I zależy od ukończenia przez Toby ego ostatniego
roku z pełnym programem zaawansowanych zajęć
i średnią ocen nieomal idealną.
Zważywszy, jak dobrze ta młoda kobieta spisywała się
dotąd, Enzu nie miał wątpliwości także co do tego
wyniku. Prestiżowa uczelnia najwyrazniej też nie miała.
Z jego powodu chcesz tej pracy? Jedynie tej
kwestii dotąd nie omawiali.
Enzu zasadniczo wolał wyciągać własne wnioski co
do motywów działania ludzi. Pytani często kłamali.
Potrzebował jednak potwierdzenia swoich przypuszczeń
w jej przypadku.
Po części tak.
Rodzice odmówili pomocy w jego kształceniu?
zapytał.
Nie płaciliby alimentów, gdyby państwo ich nie
zmusiło.
To przestępstwo. Chociaż Enzu urodził się
w Stanach, jego rodzina pochodziła z Sycylii, i on
w starym kraju spędzał wszystkie wakacje, dopóki nie
zaczął pracować w banku. Nawet wtedy spędzał kilka
tygodni rocznie u swojej dalszej rodziny. Jego dziećmi
zajmowała się Sycylijka. %7ładnych wyjątków.
Sycylijczyk, który miał szansę wysłać swoje dziecko
do dobrej szkoły? Poświęciłby wszystko, co trzeba, jak
jego prapradziadek dla własnego syna, kładąc
podwaliny obecnej rodzinnej fortuny.
Millerowie nie byli tak bogaci jak Enzu, ale
wystarczająco zamożni, by posłać syna do MIT bez
stypendium.
Audrey zaśmiała się gorzko.
Zawsze tak myślałam, ale dowiedziałam się o moich
rodzicach jednego. Jeżeli nie mogą kontrolować swoich
dzieci, uznają to za porażkę, a porażka jest nie do
przyjęcia. Lepiej spisać to na straty w całości.
Zawsze tacy byli?
Nie zauważałam tego jako dziecko, ale potem
zamieszkałam osobno w świecie książek i iluzji
westchnęła. Zawsze byli chłodni, trudno ich było
zadowolić. Nie pamiętam, żeby kiedykolwiek
powiedzieli, że nas kochają, więc nic dziwnego, że tak
się skończyło.
A jednak mieli czworo dzieci?
Pierwsza dwójka została zaplanowana dokładnie. Ja
byłam wpadką matki po trzydziestce, a Toby przytrafił
jej się po czterdziestce.
%7ładne dziecko nie jest wpadką ani się nie przytrafia.
Enzu oburzył się w jej imieniu.
Jego rodzice byli wyrachowani i wyczuleni na
odpowiedzialność, ale nigdy nie czuł, że lepiej by było,
gdyby nie został poczęty. W zasadzie to było całkiem
odwrotnie. Enzu był pewien, że gdy tylko się urodził,
jego ojciec planował dzień, w którym będzie mógł
zrzec się odpowiedzialności za biznes na rzecz syna.
Zgadzam się, ale jako oficjalna wpadka nie jestem
obiektywna.
Franka nie jest córką Johany. Enzu nie chciał tego
wyznać, ale ostatecznie musiałby powiedzieć o tym
Audrey, gdyby okazała się wybraną kandydatką, a ta
ewentualność stawała się coraz bardziej
prawdopodobna.
Wiem. Zaczęli chodzić ze sobą zaledwie przed
trzema laty.
Przeprowadziłaś śledztwo?
Dziwi się pan?
Nie. Raczej jestem pod wrażeniem.
Dziwne. Teczka na mnie jest bardziej opasła.
Może ja też przywykłem do nieustannego śledzenia.
Pańskim bratem i rodzicami też się interesują media.
Muszę się bardzo starać, żeby moje sprawy
utrzymać w tajemnicy.
To wiele tłumaczy.
Tłumaczy co?
Dlaczego jest tyle informacji o biznesowych
wyczynach człowieka, który przejął prezesurę banku
w wieku dwudziestu trzech lat i stał się miliarderem,
zanim skończył trzydzieści pięć. Ale nic
o dziewczynach. %7ładnych ekscesów.
Nie oddaję się dziewczynom i ekscesom, które
warte by były uwagi mediów.
A jeśli tak, to doskonale kryje pan swoje
zaangażowanie.
Na przykład?
Tomasi Enterpises przekazuje wsparcie finansowe
do funduszu, który wpłacił znaczne kwoty na rzecz ofiar
katastrof w Nowym Orleanie.
Skąd się o tym dowiedziałaś?
Mówiłam przecież: własne badania. Studia na
filologii angielskiej wymagają podążania za ukrytymi
odnośnikami i związkami.
Rozumiem. To chyba dobrze, że hieny prasowe,
które mnie namierzają, nie studiowały anglistyki.
A może warto zdradzić ludziom, jak szczodra jest
pańska firma? Czy to się ostatecznie nie opłaci?
Mamy oficjalny fundusz dobroczynny.
Ale jest on o wiele mniejszy od sum, które
przekazuje pan potajemnie.
Gdybym nie był taki, Tomasi Enterprises zostałoby
zasypane żądaniami pieniędzy. Nie jesteśmy Czerwonym
Krzyżem.
Pełnicie różne funkcje, a udajecie, że tak nie jest.
Zmartwiła go nieco mina Audrey.
Nie rób ze mnie bohatera, bo nim nie jestem. Jeżeli
zapomnisz o podstawowej prawdzie, że w głębi serca
jestem bezwzględnym biznesmenem, to może zaboleć.
A tego pan nie chce?
Nie.
To w zasadzie nie jest pan bezwzględny.
Nie twierdzę, że nie zraniłbym ciebie, gdyby nasze
interesy kolidowały, tylko wolałbym tego nie robić.
Postaram się to zapamiętać.
Nie spodobał mu się humor ukryty w jej głosie.
Zapamiętaj.
Proszę mi powiedzieć, jak pan został prezesem
banku w wieku dwudziestu trzech lat.
[ Pobierz całość w formacie PDF ]