260. Roberts Alison Dramatyczny dyzur

[ Pobierz całość w formacie PDF ]

rzeczywistoZci, a w szczególnoZci pod adresem urazówki szpitala Zwiętej Małgorzaty.
W tle płynęły kojące melodie kolęd. Jak w tym życiu chaos przeplata się ze spokojem,
pomyZlała. RadoZ� z rozpaczą. Czy można zazna� jednego, nie doZwiadczając
drugiego? Niespodziewanie zasłonka się rozsunęła i do kabiny weszli Mark oraz Janet.
Młoda matka była tym razem blada jak płótno. Ze strachem popatrzyła na uZpionego
synka, po czym przeniosła wzrok na lekarza. Jakby oczekiwała, że odwoła tę straszliwą
diagnozę. � e to, co powiedział na temat jej dziecka, nie jest prawdą.
Mark był pełen współczucia. Janet usiadła na krzeZle obok łóżka, a on przesunął się
obok Penny, by staną� u boku zrozpaczonej matki. Penny bezwiednie dotknęła jego
ramienia. Chciała go pocieszy�. Da� mu do zrozumienia, że wie, co on czuje. Ze jest
przy nim. I że jej na nim zależy.
Gdy ich spojrzenia się spotkały, poczuła, że to, co chciała mu przekaza�, odbiło się
od niego jak od stalowej tarczy. Zamknął się, a ona nie ma do niego żadnego dostępu.
Gdy łzy rozpaczy napłynęły jej do oczu, wybiegła z kabiny. Minęła kabinę Leanne, nie
zwracając uwagi na jej wrzaski, i wpadła na kogoZ, kto właZnie wchodził.
- Penny, co się stało? - Mocne dłonie chwyciły ją za
ramiona. Niepokój zawarty w tym pytaniu sprawił, że już
dłużej nie mogła hamowa� płaczu. KtoZ prowadził ją ko
rytarzem, jak najdalej od urazówki. Gdy mocno ją objął,
przez krótką chwilę czuła wdzięcznoZ� za ten gest.
- Co się stało? Kto ci sprawił przykroZ�? Mark Wal-
lace?
-
ROZDZIA� DZIEWI�TY
Ciszę, która nagłe zapanowała, przerwał dzwonek telefonu. Potem piszczenie
monitora, które oznaczało zakłócenie akcji serca. Przez cały czas z odtwarzacza w
rejestracji płynęła absurdalnie podniosła melodia kolędy. Wszystkie te odgłosy
wzmocniło milczenie ludzi. Mimo że trwało to chwilę, czegoZ takiego się nie zapomina,
ponieważ w tym momencie dokonało się przejZcie od normalnoZci do koszmaru.
Penelope podniosła głowę i zaczęła się czołga�, byle dalej od tego człowieka.
Przeszkoda w postaci Zciany kazała jej zmieni� kierunek, a co za tym idzie pole
widzenia.
Aaron stał nieruchomo. Sprawiał wrażenie rozluxnionego. Opanowanym,
stanowczym gestem przewiesił obrzyna przez ramię. Prawą ręką sięgnął do torby.
Wyjął garZ� naboi i położył je na leżance. Z uZmiechem na twarzy ponownie nabijał
bro�.
Na powolne ruchy Aarona nałożyły się, jak na fotomontażu, paniczne gesty i
poczynania innych. Wszystko działo się tak szybko, że do Penelope docierały jedynie
pojedyncze kadry tego chaosu.
Widziała bezwładne ciało Leanne przed kabiną trzecią, zasłonkę zachlapaną krwią i
powiększającą się kałużę krwi wokół głowy kobiety. Z tej samej kabiny wyskoczył Da-
130
ALISON ROBERTS
- Powiedziałem: CzeZ�, Penny"! - Wargi chłopaka
wykrzywiał grymas, który nie przypominał uZmiechu.
Zerwał się z leżanki i chwycił ją za ramię. - Tym razem
musisz się mną zają�!
Cały oddział zamarł w bezruchu. Złowieszczy ton ostrzegł wszystkich, że można
spodziewa� się kłopotów. Ucichło nawet niemowlę w rejestracji, które teraz rozglądało
się dokoła sponad ramienia matki. Przed nią stało dwoje noszy z pacjentami z karetek.
Mark znieruchomiał z ręką na zasłonce, Jeremy stał obok sąsiedniej kabiny, z której
wychynęła Leanne.
Penny czuła na ramieniu żelazny uZcisk. Próbowała się wyrwa�, lecz Aaron wciągnął
ją w głąb kabiny. Jego torba, która leżała w skrzynce na rzeczy pacjenta, była rozpięta.
Chłopak pochylił się, pociągając Penelope za sobą.
- Tym razem się mnie nie pozbędziesz. Postaram się,
żebyZ się mną zajęła.
Widziała, co wyjmował z worka. Mimo to przez dłuższą chwilę nie wierzyła własnym
oczom. Szarpnął ją, by się wyprostowała. Teraz miał szeroką publicznoZ�. Na
wszystkich twarzach malowało się bezgraniczne zdumienie.
- MyZlicie, że tego nie użyję, co? To się zdziwicie.
Odepchnął ją tak mocno, że upadła na podłogę. Z tej
perspektywy widziała, jak oburącz podnosi obrzyna. Krzyk, jaki podniósł się na
oddziale, zagłuszył huk wystrzału. Potem nastąpił drugi.
DRAMATYCZNY DY� UR
133
skamieniali. Szansa na ucieczkę trwała nie dłużej niż minutę. I już przepadła. Teraz los
wszystkich uwięzionych spoczywa w rękach Aarona Jacobsa. Rozpoczęła się loteria:
kto nie przeżyje najbliższych sekund. Znowu przykucnęła pod Zcianą. Już wstawała,
gdy sparaliżowało ją ostrzeżenie Aarona.
- Rób, co ci każe - upomniał ją spokojnym tonem Mark. Przykląkł obok nieruchomego
ciała Davida. Sprawdzał puls kolegi. Gdy do niej przemówił, patrzył Jacobso-wi prosto
w twarz. Jak on może tak się naraża�? Wręcz go prowokuje. Tylko ona jest bliżej tego
zbrodniarza.
Dzieliło ich tylko ciało Leanne. Nie żyła, miała przestrzeloną głowę. Niewidzącymi
oczami wpatrywała się w swojego zabójcę. Co dzieje się z Davidem? Penelope widziała
jego bezwładny upadek. Nie żyje, czy tylko stracił przytomnoZ�? Mało brakowało, a
Jeremy byłby uciekł. Zamierzał znikną� w korytarzu prowadzącym do pokoju dla
personelu, lecz na jego drodze stało puste łóżko. Czy najpierw pomógł pacjentowi w
ucieczce?
Staruszek, który wczeZniej usiłował wsta� z noszy, teraz siedział oparty na
poduszkach. Był blady i jedną dło� przyciskał do piersi. Drugą Zciskała jego przerażona
towarzyszka. Zapewne żona, pomyZlała Penelope. Czy ona wie, że to może by� atak
serca? Dziecko, które wyrwało się matce, zatrzymało się u stóp starszej pani. Siedziało
spokojnie i ssąc palec, wpatrywało się w jej twarz, jakby zdziwione przemianą, jaka
zaszła w wyglądzie jego matki.
Za tą grupą Penelope dojrzała czyjeZ nogi w kałuży krwi, której wczeZniej nie
zauważyła. Były dwa strzały. Ob Zmiertelne? Pod drzwiami do gabinetu zabiegowego
132 ALISON ROBERTS
vid, niemal wpadając na Marka, który zbliżał się do Penelope. Widziała, jak stopa
psychiatry staje w kałuży krwi. Czuła, że David zaraz się poZlixnie i upadnie. Mark nie
mógł temu zapobiec, ponieważ popchnął go Jeremy, który uciekał w przeciwnym
kierunku, zapewne by schroni� się w pokoju dla personelu.
Na drodze Jeremy'ego stali inni. Janet z małym Harrym na rękach i pielęgniarka.
Stanowisko pielęgniarek było puste, a tłum przerażonych pacjentów tłoczył się do
wyjZcia. Przez automatyczne drzwi na podjazd dla karetek wycofali się ratownicy,
zabierając ze sobą pierwsze z brzegu nosze. Gdy drzwi się zamknęły, z noszy, które
zostały wewnątrz, dxwigał się starszy mężczyzna, wyciągając ręce do stojącej obok
kobiety. Matka z dzieckiem najpierw ruszyła ku otwartym drzwiom, lecz musiała
zawróci�, gdy się zamknęły. Z impetem wpadła na łóżko i omal się nie przewróciła.
Przestraszone dziecko puZciło jej rękę.
Po głuchej ciszy, jaka zalegała tam jeszcze przed chwilą, ten rozgardiasz wydał się
Penelope ogłuszający. Ciągle dzwoniły telefony, których nikt nie odbierał. Piszczały
alarmy włączone przez pacjentów na oddziale, podobnie jak monitory, przy których nikt
nie czuwał. W tym zamęcie nie było już słycha� żadnych kolęd. Odgłos przewracanego
wózka ze szklanymi półkami zabrzmiał jak kolejny wystrzał. [ Pobierz całość w formacie PDF ]

download | pdf | do ÂściÂągnięcia | ebook | pobieranie

Pokrewne