[ Pobierz całość w formacie PDF ]
- Tak, panie. Skarb Zwiątyni jest teraz w twoim posiadaniu, ale mamy go od ciebie przejąć.
Starzec z Gór przyglądał mi się przez chwilę, po czym powiedział:
- Przejąć? A to z jakiego powodu? Teraz to my, asasyni, mamy zapewnić wieczne trwanie
zakonu Zwiątyni. Podobnie jak wy, naśladujemy wojskowy i religijny system esseńczyków,
opierający się na regule zgromadzenia. Mamy identyczną organizację. Wasi kapłani, żołnierze i
posługujący odpowiadają naszym darom, refikom i fedainom. Nosimy białe szaty obramowane na
czerwono, podobne do białych płaszczy z czerwonym krzyżem, jakie nosicie w waszym zakonie.
Mamy tę samą regułę - regułę wspólnoty esseńczyków - w oparciu o którą Al-Hasan Ibn as-Sabbah
stworzył nasze sekretne bractwo.
Wy i my wywodzimy się z tego samego zródła: z tajnej sekty esseńczyków.
Jane miała więc rację, gdy zwróciła mi uwagę na dziwne podobieństwo templariuszy do
esseńczyków. Okazuje się, że templariusze przyjęli za swoją regułę esseńczyków... I tak samo
postąpili asasyni.
Rzuciłem niespokojne spojrzenie w kierunku Nasr-Eddina, który wbił niewzruszony wzrok w
Starca z Gór. Co zamierza uczynić Nasr-Eddin? Czy w ogóle ma jakiś plan, jak odebrać skarb?
- Odpocznijcie teraz - rzekł Starzec z Gór. - Widzę, że jesteście zmęczeni długą drogą.
- Czy moglibyśmy dostać jeszcze tej cudownej herbaty, którą zostaliśmy przedtem
poczęstowani? - zapytał Nasr-Eddin.
Zrozumiałem, że prosi Starca z Gór o gościnę, albowiem święte prawo gościnności zakazuje
zabijać tych, których przyjęło się pod swój dach.
Starzec z Gór wydał rozkaz jednemu z refików, który wkrótce przyniósł tacę z jakąś suszoną
rośliną o słodkim zapachu.
Rejik wziął kilka gałązek i wrzucił je do czajniczka z gorącą wodą, po czym podał go Starcowi
z Gór.
- Proszę - powiedział do mnie Starzec z Gór.
- Co to jest?
- Liście, z których napar piłeś. To zioło zwane haszyszem, przenosi do raju. Moi ludzie zrobią
wszystko, co im rozkażę, byle tylko tam się dostać.
Wezwał jednego z młodych chłopców stojących przy drzwiach, a ten podszedł i klęknął przed
nim.
- Jak widzisz - rzekł Starzec z Gór - mam na dworze młodych, kilkunastoletnich chłopców,
którzy zamierzają w przyszłości zostać nieustraszonymi asasynami. Nachyl się, Ali.
Chłopiec skłonił się nisko przed Starcem z Gór.
- Czy chciałbyś znowu znalezć się w raju?
Chłopiec skinął głową.
- Zrobię wszystko, by dostać się tam nie tylko jeden raz.
- Chciałbyś tam zostać na wieczność?
- Oddałbym za to życie!
Starzec z Gór wstał i podchodząc do drzwi, zapytał:
- Czy widzisz tę skałę, tam w dole?
- Widzę.
- Idz tam, rzuć się z niej, a trafisz do raju na zawsze!
- Niech tak się stanie - powiedział chłopiec, kłaniając się znowu przed Starcem z Gór.
Wyszedł pewnym krokiem i ruszył w stronę skały.
- Nie zatrzymasz go, panie?! - krzyknąłem.
- Zatrzymać go? Ależ to niemożliwe! On tego nie chce.
Obiecałem mu to, czego pragnie najbardziej na świecie.
Odnalezć rajski ogród...
Chłopiec, dotarłszy do skały, rzucił się bez wahania w przepaść.
Zapadła cisza. Nie mogłem wykrztusić słowa, tak byłem wstrząśnięty.
Starzec z Gór i Nasr-Eddin, jak gdyby nic się nie stało, ułożyli się naprzeciw siebie na
miękkich poduszkach i zaprosili mnie, bym uczynił to samo.
- Raj... - wyszeptałem, znów czując, jak owiewają mnie opary haszyszu. - Co to takiego jest?
Ledwie wymówiłem te słowa, a ogarnęła mnie dziwna błogość, mój rozmówca stał mi się nad
wyraz bliski. Miałem wrażenie, że go rozumiem, zanim jeszcze przemówił, że zgłębiłem jego
spojrzenie; czułem się, jakbym złączył się z nim, gotów słuchać go godzinami, jakbym płynął
wolno z czasem, który się do mnie uśmiecha i jest mi przyjazny. Miałem wrażenie, że unoszę się
ponad słowami Starca z Gór i widzę z niezwykłą ostrością, jak słowa te przybierają kształt rzeczy,
a rzeczy, krążąc wokół nich, przybierają z kolei ich postać;
nagle wszystko stało się doskonałe - herbata, którą piłem, poduszki, na których siedzieliśmy,
komnata o kątach zamazanych przez kadzidlany dym unoszący się nad nami, wzbijający się ku
niebu.
- Raj - powiedział Starzec z Gór - to jest to, co przedtem ujrzałeś i przeżyłeś, będąc w ogrodzie.
W naszej kulturze mamy dwie zasady: prawo boskie - szariat, oraz droga duchowa - tarikat. Poza
prawem i drogą jest ostateczna rzeczywistość - hakikat, to znaczy Bóg lub byt absolutny.
Rzeczywistość, Adhemarze, jest w zasięgu ludzi. Objawia się na poziomie świadomości i tego
właśnie doświadczyłeś. Przeżycie to jest tak silne, tak niebywałe i tak przyjemne, że myślisz teraz
tylko o jednym - jak je odnalezć.
- Czy jest to możliwe? - zapytałem.
- Jest to możliwe dla człowieka doskonałego, dla imama, gdyż jego wiedza wynika z
bezpośredniego postrzegania rzeczywistości. Nasz mistrz Al-Hasan Ibn as-Sabbah pokazał, iż jest
to możliwe, gdy ogłosił kiyamat, czyli Wielkie Zmartwychwstanie, to znaczy koniec świata!
Kiyamat jest zaproszeniem dla wszystkich, którzy przeżyją, by zaznali rozkoszy raju na ziemi. Tak
według nas będzie wyglądać koniec świata. My, Adhemarze, wierzymy, że na tamtym świecie
zaznamy tylko rozkoszy.
Starzec z Gór upił łyk herbaty, po czym zwrócił się do nas z pytaniem:
- Powiedzcie mi teraz prawdę. Dlaczego tu przybyliście?
[ Pobierz całość w formacie PDF ]