[ Pobierz całość w formacie PDF ]
z tym, że ani maho- metańscy sułtani Indii, ani miejscowi książęta, radżowie, nie będą zbytnio uradowani
pojawieniem się floty portugalskiej. Albowiem handel cennymi towarami, piętrzącymi się na bazarach w
Kalikut, znajdował się od wieków w rękach kupców arabskich. Wśród tych towarów znajdowały się drogie
kamienie z Cejlonu, perły z zatoki Mannar, gozdziki z Moluków, gałka muszkatołowa znad morza Banda,
kamfora z Borneo, pieprz z Sumatry i z Wybrzeża Mala- barskiego. Zrozumiały był gniew Arabów z powodu
pojawienia się uzbrojonego po zęby, nieproszonego nowego konkurenta.
Zrazu wszystko zapowiadało się niezle, Vasco da Gama, który nie otrzymał od swego króla żadnych
instrukcji dyplomatycznych i mógł w miarę potrzeby podawać się zarówno za kupca, jak za specjalnego
wysłannika korony, ukazał się w pełnym blasku swej władzy komendanckiej i polecił zakomunikować radży
Samudrinowi z Kalikut, władcy morza", że zamierza go odwiedzić jako wysłannik króla Portugalii. Jego
brunatna książęca mość udzielił admirałowi posłuchania, po czym w poniedziałek 28 maja 1498 roku Portu
galczycy wkroczyli z wielką pompą do rezydencji. Przyjęcie ze strony zebranego ludu nie było nieprzychylne, a
Roteiro opisuje zrazu dość rzeczowo:
Pomienione miasto Kalikut jest chrześcijańskie. Tamtejsi chrześcijanie mają brązową skórę. Niektórzy
noszą długą brodę i długie włosy. Inni znów Obcinają sobie włosy krótko, a jeszcze inni strzygą głowę do skóry
i noszą na samym czubku kosmyk włosów na znak, że są chrześcijanami."
Ale gdy Portugalczycy odwiedzili w Kalikut kościół", ogarnęło ich zdumienie:
I jeszcze wielu innych świętych było wymalowanych na ścianach kościoła. Mieli dokoła głowy aureolę, ale
sposób ich przedstawienia był dziwny. Albowiem zęby ich były tak wielkie, że wystawały z ust o cal, a każdy
święty miał czworo lub pięcioro ramion."
Zdziwienie wzmogło się jeszcze, gdy Portugalczycy stwierdzili, że po obu stronach drogi, którą posuwał się
ich pochód, stali uzbrojeni żołnierze demonstrujący nagie miecze. Nie wyglądało to wcale na chrześcijańską
gościnność. Nic złego jednakże nie zaszło; Portugalczycy przybyli bez przeszód do pałacu, a posłuchanie u
żującego betel Samudrina minęło na obustronnych zapewnieniach o niezmiennej przyjazni. Jeden z towarzyszy
Vasco da Gamy pozostawił nam zabawny opis tej wizyty:
Zastaliśmy króla siedzącego na stołku, który podsunął mu jeden z dworzan. Król był koloru
ciemnobrązowego, półnagi, tylko od pasa do kolan ubrany w białe płótna. Jedno z tych płócien było zakończone
długim sznurem, przez który były przeciągnięte rozmaite złote pierścienie z wielkimi rubinami. Wyglądał bardzo
okazale. Na lewym ramieniu nad łokciem nosił bransoletę z trzech połączonych z sobą kół, z których środkowe
było większe od dwóch pozostałych. Były one bogato przetykane drogimi kamieniami zwłaszcza na środko-
wym znajdowały się wielkie kamienie o znacznej zapewne wartości. Z tego środkowego pierścienia zwisał luzno
wielki świecący kamień diament wielki jak kciuk, bezcenny klejnot. Król nosił dokoła szyi podwójnie
zwinięty, aż do pasa sięgający łańcuch z pereł wielkości orzecha laskowego. Nad tym łańcuchem biegł jeszcze
drugi, cienki, okrągły złoty łańcuszek z klejnotem w kształcie serca, otoczony wielkimi perłami i przetykany
rubinami: w środku znajdował się kamień zwany szmaragdem, wielkości dużej fasoli, który
sądząc z ognia był pewnie bardzo oenny. Gdy pózniej zapytaliśmy o ten klejnot oraz o bransoletę i o inną
jeszcze perłę, którą król miał we włosach, dowiedzieliśmy się, że te trzy sztuki należą do starego skarbu królów
z Kalikut. Król miał długie czarne włosy, zaczesane do tyłu i związane w węzeł na czubku głowy. Dokoła węzła
był owinięty łańcuch z pereł, tak samo jak dokoła szyi. U jego końca wisiała perła w kształcie gruszki, większa
niż pozo
stałe i z pewnością bardzo kosztowna. Uszy króla były przewiercone, a z wielkich dziur zwisało mnóstwo
kolczyków zdobnych w perły. Tuż obok króla stał chłopak ubrany w jedwabie. Trzymał czerwony parasol z
bortą ze złota i klejnotów i z guzikiem w środku, szerokości piędzi, z takiego samego materiału. Także wszystkie
[ Pobierz całość w formacie PDF ]