[ Pobierz całość w formacie PDF ]
Gdy pojawił się ponownie po upływie około tysiąca lat, natrafił na glebę szczególnie żyzną i
rozpowszechnił się w sposób straszliwy. W roku 1144 odkryto w Norwich zwłoki małego
chłopca, którego zabójca nie był znany. Winą obarczono miejscowych %7łydów, których
następnie wymordowano. Dwadzieścia lat pózniej w Gloucester rozeszły się pogłoski, że
młodzieniec o imieniu Harald został najpierw poddany barbarzyńskim torturom, a następnie
ukrzyżowany przez %7łydów. Od tego momentu przypadki zaczęły się mnożyć, jak dzieje się to
przy wybuchu jakiejś epidemii: pogromy wystąpiły pod koniec XII wieku w Bury St.
Edmunds, Bristolu i Winchester, a na początku XIII wieku także w Lincoln, Stanford i w
Londynie. Z Anglii legenda ta przedostała się do Francji, zasiewając wszędzie w umysłach
przewrotną sugestię, że oto prawie każde tragiczne wydarzenie było nieodwołalnie
spowodowane obecnością %7łydów. Już w roku 1171 uwierzono, że znaleziono dowody
jednego z tych przestępstw rytualnych w Pontoise. Ofiarę pochowano w Paryżu w kościele
Zwiętych Niewiniątek, szybko rozeszła się fama, że ów młodzieniec dokonał po swej śmierci
różnorakich cudów i wiele osób pielgrzymowało do grobu tego chłopca, widzianego jako
męczennika perfidii żydowskiej . Stworzono także specjalny rytuał, aby oddawać mu cześć.
W tym samym roku Thibaut, hrabia Blois, pod wpływem tej legendy skazał na śmierć przez
spalenie na stosie przynajmniej 32 %7łydów i usiłował także zniszczyć miejscową wspólnotę.
Natomiast jego sąsiad Thibaut IV, hrabia Szampanii, a także król Francji Ludwik VII oraz
cesarz Henryk VI ogłosili oficjalnie, że ta pogłoska nie miała rzeczywistych podstaw,
próbując ją wykorzenić; niestety bez powodzenia. Z upływem XIII wieku ten mroczny mit
rozprzestrzenił się na obszarze całej Europy i był przyjmowany z wielką wiarą przez
łatwowierny lud. Siła sugestii była tak wielka, że legenda ta wzbogaciła się o jeszcze jeden
straszliwy szczegół: %7łydzi potrzebowali krwi ludzkiej, aby sporządzić przaśny chleb, który
spożywali podczas obrzędów paschalnych.
W roku 1235 doszło do tragicznych wydarzeń w niemieckim mieście Fulda.
Oskarżono tam %7łydów o to, że zabili pięcioro dzieci pewnego młynarza. Po poddaniu ich
okrutnym torturom udało się uzyskać w końcu zeznanie, że przaśny chleb spożywany podczas
Paschy był rzeczywiście sporządzany przy użyciu krwi ludzkiej. Konsekwencją tego był
kolejny masowy mord. Wydarzenie to uzyskało tak wielki rozgłos, że spowodowało reakcję
ze strony cesarza Fryderyka II. Jako człowiek wielkiej kultury, którego - jak na ową epokę -
cechowała niezwykła otwartość, Fryderyk II wykazywał się dużą znajomością zwyczajów
Bliskiego Wschodu, ponieważ wychował się na Sycylii i jako dziecko żył w ukryciu w
rodzinie muzułmańskiej, która przyjęła go, aby uchronić przed wrogami. Cesarz był bardzo
sceptyczny w tej sprawie, biorąc jednak pod uwagę, że legenda miała olbrzymi wpływ na
mentalność zwykłych ludzi, zdecydował się na powołanie komisji, w skład której wchodzili
%7łydzi nawróceni na katolicyzm, aby niezwykle wnikliwie przebadać ten problem. Oczywiście
komisja wykazała, że w Starym Testamencie znajduje się bezwarunkowy zakaz spożywania
krwi, także krwi tych zwierząt, które zabijano celem ich spożycia. Fryderyk II uważał, że
rozwiązał problem raz na zawsze, i wydał dekret, w którym zarządzał, że osoby prześladujące
%7łydów są winne obrazy majestatu, czyli ciężkiego przestępstwa, za które był przewidziany
najwyższy wymiar kary. W tym samym roku w miejscowościach Lauda i Pforzheim doszło
jednak do kolejnych masowych mordów. Papież Grzegorz IX był zmuszony do ogłoszenia
nowej wersji bulli Sicut Iudaeis, w której nakazywał biskupom francuskim, aby karali surowo
chrześcijan, którzy dokonywali aktów przemocy wobec ludności żydowskiej oraz jej
własności.
Właśnie w tych latach wybuchło jedno z bardziej gwałtownych prześladowań i oblicza
się, że aż 2500-3000 osób religii żydowskiej zostało zamordowanych przez uczestników
szóstej wyprawy krzyżowej, włącznie z kobietami i dziećmi, a setki %7łydów zmuszono siłą do
przyjęcia chrztu. Był to prawdopodobnie okres największego napięcia. Kościół, poirytowany
szerzeniem się herezji i kontestacją religijną, zaczął potępiać niektóre tradycyjne księgi
żydowskie jak Talmud, który nie należał do świętych ksiąg, ale zawierał kilka lekceważących
fragmentów na temat Jezusa, powstałych pod wpływem ludowych przekazów. Nastawienie
antyżydowskie znajdowało pożywkę w idei, że %7łydzi dokonywali rozmyślnie profanacji
Eucharystii. Rozeszły się pogłoski, że mamki będące chrześcijankami, które zatrudniano w
domach bogatych %7łydów, aby karmić piersią ich dzieci, były zmuszane przez trzy dni do
wyciskania swego mleka do latryn po przyjęciu hostii, tak aby poprzez mleko nie skaziła ona
żydowskiego noworodka. Opowiadano o ponad 50 przypadkach cudów, jakie zdarzyły się
profanującym konsekrowane hostie %7łydom, którzy przez oszustwo zdobyli je celem ich
zbezczeszczenia, a które w ich dłoniach przemieniły się w prawdziwe ciało i krew.
W połowie XIII wieku papież Innocenty IV dał się zasugerować tym
uwarunkowaniom i zatwierdził dekret o wygnaniu %7łydów, który ogłosił w swej diecezji
biskup wiedeński. W rzeczywistości był to stosunkowo rzadki przypadek. Papieże nadal
wydawali bulle w obronie ludności pochodzenia żydowskiego, które jednak niezmiennie nie
były przyjmowane do wiadomości, ponieważ silne zakorzenienie w świadomości ludu
powodowało, że uprzedzenie to było nie do przezwyciężenia. Pod koniec tego stulecia
wygnania przybrały charakter masowy. W roku 1290 przyszła kolej na %7łydów w Anglii,
następnie w 1306 na rozkaz Filipa Pięknego los ten spotkał %7łydów we Francji. Między
rokiem 1298 i 1337 fale prześladowań o ogromnych rozmiarach przetoczyły się przez
[ Pobierz całość w formacie PDF ]